Image

Όταν γεννιόμαστε το ένστικτο της πείνας και το αίσθημα του κορεσμού είναι ανεπηρέαστα. Στην πορεία όμως κάτι αλλάζει (βλ. γιαγιάδες που πιέζουν το παιδί να φάει για να “μεγαλώσει”, μαμάδες που επιβραβεύουν ή τιμωρούν με το φαγητό κλπ.)

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποκτούμε διατροφικές συνήθειες που δεν ανταποκρίνονται ακριβώς στις βιολογικές μας ανάγκες και είναι πολύ σημαντικό να μπορέσουμε να ανακτήσουμε τον έλεγχο!

Υπάρχει ένας τρόπος να ξαναεκπαιδεύσουμε τον οργανισμό μας και το μυαλό μας να τρώει όταν πραγματικά πεινάει και να σταματάει όταν έχει χορτάσει. Αυτός είναι να αξιολογούμε σωστά την πείνα μας. Με μια κλίμακα από το 1 έως το 10  όπου 1 είναι η απόλυτη πείνα και 10 το απόλυτο φούσκωμα από υπερβολικό φαγητό, πρέπει κάθε φορά να αναρωτιόμαστε πώς αισθανόμαστε και να ακούμε το σώμα μας. 

  1. πεθαίνω από την πείνα, νιώθω αδυναμία, ζαλίζομαι
  2. πεινάω υπερβολικά και θέλω να φάω τώρα
  3. πεινάω και δεν έχω διάθεση να ασχοληθώ με τίποτα άλλο
  4. πεινάω, θέλω να φάω και μπορώ να περιμένω μόνο για πολύ λίγο
  5. πεινάω κάπως, αλλά στην πραγματικότητα μπορώ να περιμένω καμιά ώρα
  6. ούτε πεινάω, ούτε είμαι χορτασμένος/η, νιώθω απλά ότι έχω όρεξη να τσιμπήσω κάτι
  7. αισθάνομαι κάπως χορτάτος/η, αλλά θέλω να φάω μερικές μπουκιές ακόμα
  8. νιώθω χορτάτος/η και αν σταματούσα τώρα, θα πεινούσα ξανά σε 3-4 ώρες
  9. νιώθω τόσο χορτάτος/η ώστε πιστεύω ότι ίσως δε θα χρειαστεί να φάω ξανά σήμερα
  10. νιώθω τόσο φούσκωμα και δυσφορία ώστε δεν μπορώ να βάλω τίποτα στο στόμα μου

Η κλίμακα από το 1-6 αφορά τις στιγμές πριν το φαγητό και από το 7-10 μετά από αυτό.

  • Ιδανικά λοιπόν, πρέπει να τρώμε στο 3 ή 4 και να σταματάμε στο 7-8.
  • Καλό είναι να μη φτάνουμε στο 2 ή στο 1 γιατί έτσι θα φάμε ανεξέλεγκτα
  • Όταν τρώμε καλό είναι να μη φτάνουμε στο 9 ή στο 10
  • Το 5 και 6 μπορούμε να το αποφύγουμε για να μη διαταράξουμε το πραγματικό αίσθημα της πείνας μας.